تابلوی مونالیزا گذشته از اینکه مشهورترین اثر لئوناردو داوینچی است، به عنوان اثری استادانه در استفاده از خلاقیتهایی جهت ایجاد لبخند اسرارآمیزش نیز شناخته می‌شود.
این اثر یک مثال کامل از دو تکنیک محوسازی (sfumato & chiaroscuro) است که لئوناردو یکی از اولین استادان بزرگ آنهاست. این نقاشی طی سالهای 1503 تا 1506 کشیده شد و تابلوی مورد علاقه لئوناردو بود که تقریبا همه جا همراهش بود. هرچند نظریه های زیادی در مورد مبدا لبخند غیر قابل توضیح روی صورت زن وجود دارد، اما احتمالا آن فقط نتیجه علاقه لئوناردو به ایجاد سایه روشن های طبیعی بوده است. پله های بینهایت زیاد برای محو و انتقال رنگها، فضایی لطیف و مه آلود ایجاد کرده که مخصوصا در لباس و لبخند معما گونه پرتره نمایان است. سیاه قلم تکنیکی در نقاشی است که اشکال را توسط سایه روشن ها می‌سازد. دستهای تابلو با سایه روشنی متعادل از نور و سایه و حداقل استفاده از رنگ رسم شده است.
این نقاشی هم اکنون در موزه لور پاریس نگهداری می‌شود که عکس فوق نمای خارجی این موزه مشهور را نشان می‌دهد.
