ترانه هیچ وقت نفهمید که دوستش دارم (Non capiva che l’amavo)

ترانه زیبای Non capiva che l’amavo  (هیچ وقت نفهمید که دوستش دارم) از پائولو منگوتزی (Paolo meneguzzi) رو هم تقدیم می‌کنم به مونیکای عزیز

Qui seduto sul letto ripenso a noi
a quei giorni che il vento ha portato via
quante sere passate allo stesso bar
con gli amici che adesso non vedo più
il suo sguardo era luce negli occhi miei
la sua voce era un suono dolcissimo
quante volte ho pensato di dirglielo
quante volte ho creduto di farcela.
Ore in macchina a parlare sotto casa sua
si rideva si scherzava e non capiva che
non capiva che l’amavo
e ogni volta che soffriva io soffrivo
quante notti ho pianto senza dire niente
perché perché perché perché.

اینجا رو تخت نشستم و باز به خودمون فکر می‌‌کنم

به اون روزهایی که باد بردتشون

چه شب‌هایی تو همون بار گذروندیم

با دوستانی که حالا دیگه نمی‌بینمشون

نگاه اون نوری تو چشمان من بود

صدای اون شیرین ترین صداها بود

چند دفعه فکر کردم بهش بگم

چند دفعه مطمئن بودم می‌تونم

ساعت‌ها پایین خونه اش، تو ماشین به صحبت کردن گذشت

خندید، شوخی کرد و نفهمید که

نفهمید که دوستش دارم

و هربار که رنجور شد، من رنج کشیدم

چه شب‌هایی بدون گفتن حرفی گریه کردم

چرا، چرا، چرا، چرا

Non capiva che l’amavo
e ogni volta che non c’era io morivo
quante notti ho pianto senza fare niente
e mi nascondevo all’ombra di un sorriso
non capiva che l’amavo.
Il ricordo è una lama nell’anima
un dolore che brucia senza pietà
Il suo nome vivrà nell’eternità
come un segno profondo e indelebile
ore e ore a soffocare tutto dentro me
mi parlava mi guardava e non capiva che.
Non capiva che l’amavo
e ogni volta che soffriva io soffrivo
quante notti ho pianto senza dire niente, fare niente
perché perché perché

نفهمید که دوستش دارم

و هربار که نبود، مردم

چه شب‌هایی بی انجام کاری، گریه کردم

و خودمو پشت سایه یه لبخند پنهان کردم

نفهمید که دوستش دارم

خاطراتش تیغی تو قلبمه

دردیه که بی رحمانه می‌سوزونه

اسمش تا ابد زنده می‌مونه

مثل علامتی عمیق و پاک نشدنی

ساعت‌ها و ساعت‌ها همه چی تو درونم خفه شد

باهام حرف زد، نگام کرد و نفهمید که

نفهمید که دوستش دارم

و هربار که رنجور شد، من رنج کشیدم

چه شب‌هایی بدون گفتن حرفی، بی انجام کاری،   گریه کردم

چرا، چرا، چرا

non capiva che l’amavo
e ogni volta che non c’era io impazzivo
quante volte ho fatto finta inutilmente
e mi nascondevo all’ombra di un sorriso
non capiva che l’amavo.
..non capiva che… l’amavo.
…

نفهمید که دوستش دارم

و هربار که نبود، دیونه شدم

چند بار بیهوده تلاش کردم

و پشت سایه یه لبخند پنهان شدم

نفهمید که دوستش دارم

…نفهمید که… دوستش دارم

…