تو زبون ایتالیایی به چهار روش می‌تونید طرف مقابلتونو خطاب کنید: tu، voi، Lei و Loro
Tu برای یه نفر و Voi واسه چند نفر از الفاظ خودمونی هستند که تو برخورد با اعضای خانواده، بچه ها و دوستان نزدیک به کار میره:
Tu, mamma. (مامانت)
Voi, ragazzi. (بچه هاتون)
Leiبرای یه نفر و Loro واسه چند نفر هم از الفاظ رسمی هستند که برای افراد غریبه، افرادی که زیاد باهاشون آشناییت نداریم، افراد مسن یا افراد صاحب مقام به کار میره. برای اینکه Lei و Loro رسمی با lei (او) و loro (آنها) قاطی نشه، موقع نوشتن حرف اولشونو با حروف بزرگ می‌نویسن:
Lei, professore, e anche Lei, signorina.
شما پروفسور و همچنین شما دوشیزه خانم.
Non Loro, signore e signori.
خانمها و آقایون، شما نه.
البته لازم به ذکره که این بزرگ نوشتن حرف اول Lei، حتی تو مکاتبات رسمی، داره یواش یواش از مد میافته!
Possiamo Darci del Tu?
ایتالیایی‌ها وقتی بعد از یه آشنایی می‌خوان حالت رسمی رو به حالت خودمونی تغییر بدن معمولا از جمله Possiamo Darci del Tu? یا به قول رضای عزیز از جمله Ci diamo del tu? استفاده میکنن که معنی تحت الفظییش میشه « میشه شما رو تو خطاب کنم؟» که خیلی به ندرت طرف میگه نه .
با این حال بعضی وقتها نیازی به مقدمه چینی نیست و شما از همون اول می‌تونید از الفاظ خودمونی استفاده کنید و به قول معروف سریع برید تو فاز dare del tu. مثلا در اشاره به بچه ها همیشه از لفظ ” تو ” استفاده میشه.
جونا همیشه با لفظ خودمونی باهم صحبت میکنن. اگه دانشجویی دوستشو با Lei طرف صحبت قرار بده، ممکنه به عنوان یه آدم مغرور و توخالی شناخته بشه! تو اغلب مشاغل هم همکارا از همون اول باهم خودمونی حرف می‌زنن
