ترانه « من می خوانم » رو اولین بار ریکاردو کوچانته (Riccardo Cocciante) خوند، اما وقتی لائورا پائوزینی (Laura pausini) تو آلبوم ۲۰۰۶ خودش اونو بازخونی کرد، بیشتریا دیگه این ترانه رو متعلق به اون میدونن. در هر صورت مهم نیست، من هر دو نسخه این ترانه رو براتون میذارم و ترجمه اشو هم تقدیم میکنم به مهسای عزیز.
La nebbia che si posa la mattina
le pietre di un sentiero di collina
il falco che s’innalzerà
il primo raggio che verra`
la neve che si sciogliera` correndo al mare
l’impronta di una testa sul cuscino
i passi lenti e incerti di un bambino
lo sguardo di serenita`
la mano che si tendera`
la gioia di chi aspettera`
مه صبحگاهی
سنگ‌های راه باریک روی تپه
شاهینی که اوج می‌گیرد
اولین اشعه ای که می‌آید
برفی که آب می‌شود (و) به سمت دریا می‌رود
جای سری روی بالش
قدمهای آرام و نامطمئن یک کودک
نگاهی از آرامش
دستی که می‌خواهد دراز شود
لذت آنکه منتظر می‌ماند
per questo e quello che verra`
Io canto
le mani in tasca e canto
la voce in festa e canto
la banda in testa e canto
corro nel vento e Canto
la vita intera e canto
la primavera e canto
la mia preghiera e canto
per chi mi ascoltera`
voglio cantare
sempre cantare
برای این و آنکه می‌آید
من می‌خوانم
دستانی در جیب و می‌خوانم
صدائی در جشن و می‌خوانم
نواری دور سر و می‌خوانم
در باد می‌دوم و می‌خوانم
تمام زندگی و می‌خوانم
بهار و می‌خوانم
دعاهای من و می‌خوانم
برای کسی که به من گوش خواهد داد
می‌خواهم بخوانم
همیشه بخوانم
l’odore del caffe` nella cucina
la casa tutta piena di mattina e l’ascensore che non va
l’amore per la mia citta`
la gente che sorridera` lungo la strada
i rami che s’intrecciano nel cielo
un vecchio che cammina tutto solo
l’estate che poi passera`
il grano che maturera`
la mano che lo cogliera`
بوی قهوه در آشپزخانه
خانه ای پر در صبح و آسانسوری که کار نمی‌کند
عشق به شهرم
مردمی که در طول خیابان لبخند خواهند زد
شاخه هایی که در آسمان به هم می‌پیچند
پیرمردی که تنها قدم می‌زند
تابستانی که سرانجام می‌گذرد
دانه ای که رشد می‌کند
دستی که آن را می‌چیند
per questo e quello che verra`
Io canto…
برای این و آنکه می‌آید
من می‌خوانم…
