Enrico Caruso
1873-1921
خواننده تنور اپرا بود که در ناپل متولد شد. اولین کارش را 1894 در ناپل آغاز کرد، اما بزرگترین موفقیتش 1898 در میلان بود، که نقش لوریس را در اپرای فدورا (Fedora) ساخته امبرتو جوردانو (Umberto Giordano) ایفا کرد. وی فعالیتش را در سنت پیترزبورگ، مونته کارلو، لندن، رم و لیسبون ادامه داد. در 1903 در خانه اپرای نیویورک با نقش ریگولتو (Rigoletto) ساخته جوزفه وردی (Giuseppe Verdi) کارش را آغاز کرد.
او در بیش از چهل اپرا که اغلب ایتالیایی بودند، نقش آفرینی کرده است. نقشهای او در اپراهای آندریانا لکووریور (Adriana Lecouvreur) اثر چیلا (Cilea)، دختر غرب طلایی (The Girl of the Golden West) اثر جیاکومو پوکینی (Giacomo Puccini) و علی الخصوص نقش کانیو (Canio) در اپرای دلقک (Pagliacci) ساخته روجرو لئون کاواللو (Ruggero Leoncavallo) از کارهای مشهور وی محسوب میشود.
از همان ابتدای کارش در خانه اپرا مورد توجه قرار گرفت. صدای وی از زیبایی و قدرت خارق العاده ای برخورداربود و او یکی از اولین کسانی است که صدایش در گرامافون ضبط شد و بدین وسیله شهرت جهانی پیدا کرد. بسیاری از صفحات وی هم اکنون با موفقیت بازیافت شده و قابل دسترسی است. مقام وی به عنوان بهترین خواننده تنور تا پایان زندگیش رقیبی نیافت. آخرین حضور کاروسو 24 دسامبر 1920 در خانه اپرا بود.
در سال 1987 آکادمی بین المللی ثبت هنرها و دانش‌ها وی را لایق جایزه یک عمر فعالیت گرامی (Grammy) تشخیص داد.
