جوتو دی بوندونه

جوتو مهمترین نقاش قرن چهارهم ایتالیاست که سبک نقاشی گوتیک و بیزانسی وی نقطه آغازین توسعه هنر غرب به شمار می‌رود.

مناره سبک گوتیک کلیسای جامع فلورانس، ساختمانی هفت طبقه از سنگ مرمر است که توسط جوتو طراحی شد و 12 سال بعد از مرگش ساخته شد. بسیاری از مجسمه‌ها و حکاکی‌های این ساختمان هم اکنون در موزه اپرای دومو
(Museo dell’Opera del Duomo) نگهداری می‌شود.

جوتو دی بوندونه در شهری نزدیک فلورانس متولد شد. اطلاعات زیادی از دوران کودکی وی در دسترس نیست. احتمالا قبل شروع حرفه ای که او را به رم، پادوا، آرتزو، ریمنی، آسیزی و ناپل (Rome, Padua, Arezzo, Rimini, Assisi, and Naples ) برد، مدتی در فلورانس کارآموزی کرده است.

طبق کتاب انجیل عهد جدید، حضرت عیسی (ع) روی تکه ابری به بهشت عروج می‌کند که از دید 12 تن، حواریونش مخفی بوده است. دو مرد سفید پوش به حواریون خبر می‌دهند.

تمام آثار جوتو رنگ و روی مذهبی دارند که ابتدا محراب‌ها و سپس سقف کلیساها را مزین کرده است. بیشتر این آثار امروزه یا بکلی از بین رفته، یا تقریبا از نو کشیده شده است. آثار دیگر باقیمانده را نیز نمی‌توان با اطمینان به خود وی نسبت داد، آن‌ها بیشتر شبیه آثار شاگردان و پیروان وی هستند.

در نقاشی‌های قرون وسطایی، صورت انسان به شکلی مستقیم، یکنواخت و دوبعدی کشیده می‌شد. جوتو با ترسیم صورت انسان‌ها به شکلی مدور، متناسب و طبیعی، این قالب را در هم شکست و سبک هنری او روی بسیاری از آثار هنری رنسانس یک قرن بعد از مرگش هم تاثیر گذاشت.

نقاشی دیواری پرواز به مصر در کلیسای شهر پادوا که در سال 1305 یا 1306 کشیده شده است.

آثار جوتو جلوتر از زمان خود بود. بسیاری از نقاشی‌های شاگردان و پیروانش خالی از معانی خاص کارهای وی هستند و در آنها بیشتر روی عناصر زینتی تاکید شده است.

یک از قدیمی‌ترین و شناخته شده ترین کار وی نقاشی دیواری بزرگ حضرت مریم و مسیح در کلیسای Scrovegni شهر پادواست که احتمالا بین سالهای 1305 یا 1306 به اتمام رسیده است.

در سن 70 سالگی، جوتو دی بوندونه، در شهر فلورانس در گذشت.

در این نقاشی دیواری که در کلیسای سانتا کور (Santa Croce) فلورانس قرار دارد، فرانسیس آسیزی (Francis of Assisi) حکم فرانسیس مقدس را از پاپ دریافت می‌کند.