چهره ایتالیای امروز
آدریانو چلنتانو (Adriano Celentano) خواننده معروف ایتالیایی، تو آلبوم 2007خودش میخونه:
La situazione politica non è buona
وضعیت سیاسی خوب نیست
la situazione economica non è buona
وضعیت اقتصادی خوب نیست
…
مردم دنیا ایتالیا رو دوست دارن، به خاطر آثار باستانی و جذابیتش. به خاطر مردم شادش که خوب میخورن و خوب مینوشند اما به ندرت بینشون آدم چاق و بد مست پیدا میشه.
اما این روزا علی رغم ستایشهای بیرونی و جذابیتهای ذاتیش، به نظر نمیرسه ایتالیایی ها زیاد از وضعیت خودشون راضی باشن. مشکلات سیاسی و ترس ازوضعیت اقتصادی باعث شده اونا بین 15 ملیت اروپای غربی، غمگین ترین مردم باشن…
والتر ولترونی
والتر ولترونی (Walter Veltroni) شهردار رم و نخست وزیر احتمالی آینده میگه: « این کشوریه که امید به آینده توش کم شده و ترس بیشتر از امیده. »
ایتالیا با روش خودش داره کنار بقیه اروپایی ها پیش میره، رقباش چندتا کشور بیشتر نیستند. اون یه پلیس نه چندان موفق داره، رشد جمعیت صفر، جنایتهای سازمان یافته و حس وطن دوستی خیلی کم رنگ (به علت اختلافات نواحی درونی).
ایتالیا ممکنه توریستهای زیادی رو به خودش جذب کنه اما از لحاظ رشد اقتصادی، سرمایه گذاریهای خارجی، حقوق بازنشستگی و اینترنت پایین ترین رتبه رو بین اروپایی ها داره. در همین حال بدهی های دولت و وضع سیاسی از همه بدتره. جمعیت این کشور هر روز پیر تر و فقیر تر میشه.
البته این مسئله جدیدی نیست و سال هاست که ایتالیا با این مشکلات درگیره و نمیدونه که کی این مشکلات حل میشه و یا اصلا امکان برطرف شدنش هست؟!
هفتاد درصد ایتالیایی های بین 20 تا 30 سال، به علت مشکلات اقتصادی مجردن و تو خونه پدری زندگی میکنن. بیشتر اونایی که وضعشون کمی بهتره مثل مهاجرتهای 100 سال پیش دارن ایتالیا رو ترک میکنن.
نرخ رشد جمعیت سال هاست که پایینه و کیفیت زندگی روز به روز پایین تر میاد. 11 درصد از خانواده های ایتالیایی زیر خط فقر هستند و 15 درصدشون هم به زحمت حقوقشون تا سر ماه کفاف میده.
سیلویو برلسکنی
سال گذشته سیلویو برلسکنی (Silvio Berlusconi) ثروتمندترین مرد ایتالیا، چون نتونسته بود وعده داشتن یه زندگی رو به رشد مثل آمریکا، رو واسه مردم ایتالیا عملی کنه، از نخست وزیری کنار گذاشته شد. اون موقع رشد اقتصادی ایتالیا به صفر رسیده بود. اما با رفتن اون هم معجزه ای اتفاق نیافتاد. رومانو پرودی (Romano Prodi) به مردم قول ثبات اقتصادی رو داده بود، اما اولین حرکتهاش چندان موفق نبود، با این حال بعد از چند اصلاحیه، دوباره اقتصاد رو به رشد رفت. اون میگه: « وضعیتمون خوشحال کننده نیست اما از قبل بهتره. »
رومانو پرودی
نرخ طلاق بالا رفته. خانوادههای بزرگ مال قدیماست. ایتالیا پایین ترین نرخ تولد رو تو اروپا داره و کمترین بچه زیر 15 سال و بعد از سوئد، بالاترین جمعیت بالای 85 سال. گرچه نرخ بیکاری 6 درصد بیشتر نیست، اما 21 درصد افراد بین 15 تا 24 سال تو سال 2006 بیکار بودن و افراد مسن هم اجازه کار نداشتند.
جمعیت مسن، همه جای ایتالیا رو پر کردن. تو پارکها، تو تلوزیون و مقامهای سیاسی. ستاره های تلوزیونی اغلب سن بالا هستند. مثلا سن متوسط مجری مسابقه امسال میس ایتالیا 70 سال بود. آقای پرودی 68 ساله و برلسکنی 71 ساله اس!
یه ایتالیایی 36 ساله به اسم ماریو آدینولفی (Mario Adinolfi) میگه: « جوانهای هر کشوری، امید اونجا هستند. تو ایتالیا هیچ امیدی نیست. »
اون اضافه میکنه:
« وقتی مادرتون شما رو تو خونه خوب نگهداره و همه چیز براتون فراهم باشه، شما هیچ وقت به فکر کار و رقابت نمی افتید و وقتی کار و رقابتی نباشه هیچ پیشرفتی هم به وجود نمیاد. ما هیچ وقت نمیتونیم تصور کنیم که یه آدم 30 ساله تو ایتالیا مثلا یه تعمیرگاه ماشین باز کنه. »
وقتی تو ماه سپتامبر لوچیانو پاورتی (Luciano Pavarotti) اپرا خون و تقریبا مشهورترین چهره ایتالیایی فوت کرد، فدریکو بودن (Federico Boden) یه دانشجوی 28 ساله داد زد: « لعنت به این شانس! حالا جز پاستا و پیتزا، هیچ چیز دیگه ای نداریم! »
ایتالیا دیگه کسی رو نداره که بهش افتخار کنه. دیگه فلینی، روسلینی یا سوفیا لورنی تو سینمای ایتالیا نیست. تو زمینه هنر، ادبیات و موسیقی هم به ندرت چهره تاثیر گذاری پیدا میشه. گرچه هنوز سمبل های مد و پرستیژ مثل فرراری (Ferrari)، دوکاتی (Ducati)، وسپا (Vespa)، آرمانی (Armani)، پیانو (Piano) و… هستند، اما چون میل زیادی به تغییر ندارند، بسیاری عقیده دارن که تو تجارت آینده دیگه محصولات Maid in Italy جایگاه چندانی نخواهند داشت.
الان ایتالیای امروز مثل یه مومیایی نفیسه که زیر پای میلیون ها توریست لگد مال میشه. اگه ایتالیا نخواد برای تغییر تلاشی بکنه، دیر یا زود به یک کشور عقب مونده تبدیل میشه که تنها محل درآمدش برای زندگی، توریست ها هستند و بس!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن:
۱- مطالبی رو که خوندید برداشت و خلاصه ای بود از مقاله In a Funk, Italy Sings an Aria of Disappointment که 13 دسامبر تو صفحه اول روزنامه نیویورک تایمز منتشر شده.
۲- ظاهرا این مقاله باعث سروصدای زیادی تو ایتالیا شده. ترجمه ایتالیایی این مقاله تو مجله ای به نام اینترناسیوناله جاپ شده و کنارش نظرات بعضی از افراد مثل امبرتو اکو نویسنده مطرح ایتالیا هم اورده شده.
پرداختن بیشتر به این بحث خارج از حوصله این وبلاگه. دوستان علاقمند میتونن خلاصه ماجرا رو از اینجا پیگیری کنن.
