فردا ممکنه خیلی دیر بشه…

 Domani potrebbe essere troppo tardi…

C’era una volta un ragazzo nato con una grave malattia… Una malattia di cui non si conosceva la cura… Aveva 17 anni, ma poteva morire in qualsiasi momento.. Visse sempre in casa sua, con l’assistenza di sua madre… Stanco di stare in casa, decise di uscire almeno una volta.. .Chiese il permesso a sua madre… Lei accettò… Camminando nel suo quartiere vide diversi negozi… Passando per un negozio di musica, guardando dalla vetrina, notò la presenza di una tenera ragazza della sua età… Fu amore a prima vista…

… یکی بود یکی نبود، پسری با بیماری سختی به دنیا اومد… هیچ کس از معالجه اش سر در نمی‌آورد… ۱۷ ساله بود، اما هر لحظه امکان مرگش بود… با مراقبت‌های مادرش تو خونش زندگی می‌کرد… خسته از موندن تو خونه، تصمیم گرفت که حداقل یه بار از خونه خارج بشه… از مادرش کسب اجازه کرد…او هم قبول کرد… در حال قدم زدن در محله اش، چشمش به مغازه های مختلفی خورد… در حال عبور از یه مغازه صوتی، نگاهی از ویترین به داخل کرد و متوجه حضور دختری جذاب به سن و سال خودش شد… در همون نگاه اول عاشقش شد…

Aprì la porta ed entrò guardando nient’altro che la ragazza… Avvicinandosi poco a poco, arrivò al bancone dove c’era la ragazza… Lei lo guardò e gli disse sorridente:

‘Posso aiutarti?’

Nel frattempo egli pensava che era il sorriso più bello che avesse mai visto nella sua vita… Nello stesso istante sentì il desiderio di baciarla…Balbettando le disse:

‘Si, eeehhhmmm…mi piacerebbe comprare un CD’

Senza pensarci, prese il primo che vide e le diede i soldi.

‘Vuoi che te lo impacchetti?’

Chiese la ragazza sorridendo di nuovo… Egli rispose di si annuendo; lei andò nel magazzino, tornò con il pacchetto e glielo consegnò… Lui lo prese ed uscì dal negozio…

در رو باز کرد و وارد شد و چیز دیگه ای غیر از دختره توجهشو جلب نکرد… در حالی که خودشو کم کم بهش نزدیک می‌کرد، به پیشخونی که دختره اونجا بود، رسید… او (دختره) نگاش کرد و با لبخند بهش گفت:

” می‌تونم کمکت کنم؟”

ضمن اینکه پسر در فکر بود که اون لبخند و تا حالا تو زندگیش از کسی ندیده… در همون لحظه آرزو کرد که ای کاش می‌تونست ببوستش… با لکنت زبان بهش گفت:

” بله، اااهم… دلم می‌خواست یه ‍CD بخرم. ”

بدون اینکه حتی بهش فکر کنه، اولین CD که دید رو برداشت و پولشو بهش داد. دختره با لبخند دوباره ازش پرسید…

” می‌خوای برات بسته بندیش کنم؟”

و او با تکان دادن سر جواب مثبت داد… دختره رفت تو انباری و با بسته برگشت و تحویلش داد… پسره هم بسته رو گرفت و از مغازه خارج شد…

Tornò a casa e da quel giorno in poi andò al negozio ogni giorno per comprare un cd… Faceva fare il pacchetto sempre alla ragazza e poi tornava a casa per riporlo nell’armadio… Egli era molto timido per invitarla ad uscire e nonostante provasse non ci riusciva… Sua madre si interessò alla situazione e lo spronò a tentare, così egli il giorno seguente si armò di coraggio ,andò al negozio Come tutti i giorni comprò un altro cd e come sempre lei gli fece una confezione… Lui prese il cd e, in un momento in cui la ragazza era distratta, posò rapidamente un foglietto con il suo numero di telefono sul bancone; dopodichè uscì di corsa dal negozio… Driiiiin!!!

به خونه برگشت و از اون روز به بعد هر روز برای خریدن یه CD به مغازه میرفت… از دختره می‌خواست که براش بسته بندی کنه و بعدش برمی‌گشت خونه و اونو سرجاش تو کمد قرار می‌داد… پسره خجالتی بود تا حدی که برای دعوت کردن دختر به بیرون رفتن باهم موفق نمی‌شد که امتحانی بکنه… این وضعیت مورد توجه مادرش قرار گرفت و پسرشو تحریک کرد تا رفتاری از خودش نشون بده. بدین ترتیب روز بعد او رو به سلاح شجاعت مجهز کرد (خلاصه شیرش کرد). پسر مثل هر روز به مغازه رفت، یه CD دیگه خرید و مثل همیشه دختره اونو براش بسته بندی کرد… بسته رو گرفت و در لحظه ای که دختره حواسش پرت بود، یه تکه کاغذ کوچیکی که شماره اش روش نوشته شده بود، روی پیشخون گذاشت و به سرعت از مغازه خارج شد… درررین!

Sua madre rispose al telefono:

‘Pronto?’

era la ragazza che chiedeva di suo figlio; la madre afflitta cominciò a piangere mentre diceva:

‘Non lo sai?…è morto ieri’…

Ci fu un silenzio prolungato interrotto dai lamenti della madre. Più tardi la madre entrò nella stanza del figlio per ricordarlo… Decise di iniziare dal guardare tra la sua roba… Aprì l’armadio… Con sorpresa si trovò di fronte ad una montagna di cd impacchettati.. . Non ce ne era nemmeno uno aperto.. . Le procurò una curiosità vederne tanti che non resistette: ne prese uno e si sedette sul letto per guardarlo; facendo ciò, un biglietto uscì dal pacchettino di plastica.. . La madre lo raccolse per leggerlo, diceva:

(چند روز بعد) تلفن زنگ میزنه، مادر به تلفن جواب میده:

” Pronto? ”

همون دختره بود و سراغ پسرشو می‌گرفت. مادر با غصه ای که تو دلش بود شروع می‌کنه به گریه و میگه:

” نمی‌دونی؟… دیروز مرد…

سکوت طولانی که فضا رو پر کرده بود، هر چند وقت یه بار با ناله های مادر منقطع می‌شد.

مادر مدتی بعد برای یادآوری خاطرات فرزندش، وارد اتاقش شد… تصمیم میگیره به اثاثاش یه نگاهی بندازه…در کمد رو باز کرد… با تعجب خودشو در مقابل کوهی از CD هایی که بسته بندی شده، دید… حتی یه دونه اشونم باز نشده بود… دیدن اون همه CD حس کنجکاویشو برانگیخت و طاقت نیورد. یکیشو برداشت و روی تخت نشست تا نگاهی بندازه، در حال بازکردن، تکه کاغذی از پاکت پلاستیکیش بیرون افتاد… اونو برداشت که بخونه (فکر می‌کنید چی نوشته بود؟). نوشته اینطور می‌گفت:

‘Ciao!!!Sei bellissimo! Ti andrebbe di uscire con me?? …Sofia.’ La madre emozionata ne aprì altri e trovò altri bigliettini: tutti dicevano la stessa cosa. Morale: Questa è la vita, non aspettare troppo per dire a qualcuno di speciale quello che senti… Dillo oggi stesso… Domani potrebbe essere troppo tardi…

” سلام !!! خیلی خوشگلی! دلت می‌خواد باهم بیرون بریم؟؟… سوفیا”

مادر با ذوق یکی دیگه رو باز کرد و پیغامهای دیگه ای رو پیدا کرد که همشون همون مطلبو بیان کرده بودند. نتیجه اخلاقی اینکه زندگی اینه، برای بیان احساست به کسی که برات عزیزه، خیلی صبر نکن…همین امروز بهش بگو… فردا ممکنه خیلی دیر بشه…

با تشکر از ماریوی عزیز بابت ترجمه این داستان زیبا.